Watou
Het scheelde geen haar of Watou was in 1793 aan de Franse vingers blijven kleven toen definitief de teerling werd geworpen over wat Vlaanderen of Frankrijk zou worden. De kleine uitstulping van Watou in Frankriik is te danken aan de Steenvoordebeek en de Heidebeek, natuurlijke grens waarbij men het toen heeft gehouden. Het was hem zeker niet om de naam te doen want buurdorpen met mooie Vlaamse namen als Steenvoorde, Goddewaertsvelde, Houtkerke en Winnezele werden voor altijd Frans. Watou, deze iet of wat Frans-exotische naam is nochtans Germaans van oorsprong en verwijst naar Water, (Wet) en Oue, (Hewa) en laat een waterzieke, vochtige beemd vermoeden. Inderdaad, op grondgebied Watou maken enkele beken zich op om zich samen, ietwat verderop, in Roesbrugge, in de IJzer te gooien. Watou leunt met zijn volle gewicht tegen Frankrijk en ligt dus aan de “Schreve” de “Frontieren” zoals men er zegt. Een deelgemeente, Abele, sluit ten zuiden verder aan en men rijdt er naartoe langs de “gemene straete”, rechts Frankrijk, links België.
Tijdens de zomer is Watou gedurende drie maand overgeleverd aan poëzie en kunst. Diverse locaties confronteren u met gedichten en beeldende kunst en verleiden ieder jaar opnieuw méér dan 20.000 bezoekers uit het Nederlandse taalgebied.
Met het weekend van O.H.Hemelvaart, beleeft het dorp het driejaarlijks festival van het Gregoriaans. Dan weerklinken vanuit de oorspronkelijk Romaanse St.-Bavokerk gedurende 5 dagen de gezangen van tientallen koren vanuit alle uithoeken van de wereld. Gedurende deze periode is het hele dorp in de weer om zangers en bezoekers onderdak te bieden. In 2012 is het opnieuw zover.
